SAKRAMENT BIERZMOWANIA

Przez sakrament chrztu zostaliśmy odrodzeni wewnętrznie, uświęceni, obmyci z grzechu pierworodnego. Staliśmy się dziećmi Bożymi, zjednoczonymi z Chrystusem i Jego Mistycznym Ciałem-Kościołem. Przez chrzest mamy udział w prorockiej, kapłańskiej i pasterskiej funkcji Zbawiciela. Przez sakrament bierzmowania natomiast Chrystus obdarza nas licznymi łaskami i powołuje do aktywnego budowania Kościoła.

1. Sakrament bierzmowania nazywa się także sakramentem wylania Ducha Świętego

Zgromadzeni w wieczerniku apostołowie otrzymali w darze obiecanego Ducha Świętego. Duch ten napełnił ich odwagą, dlatego też z wielką gorliwością oddali się pracy apostolskiej. Według Dziejów Apostolskich kiedy apostołowie wkładali na ochrzczonych ręce, ci także otrzymywali Ducha Świętego (por. Dz 8,14-17). Podobnie dzieje się, gdy ktoś przyjmuje sakrament bierzmowania: otrzymuje moc Ducha Świętego, pogłębia się w nim życie Boże, naznaczony zostaje charakterem sakramentalnym, upodabnia się jeszcze bardziej niż przez chrzest do Chrystusa Arcykapłana, Proroka i Pasterza, aby w zjednoczeniu z Nim budować Kościół, Jego Mistyczne Ciało, i tym samym rozszerzać królestwo Boże na ziemi.

Również w sakramencie chrztu udzielany jest Duch Święty, który zamieszkuje w ochrzczonym jak w świątyni, jednak oddziaływuje na niego nieco inaczej niż w sakramencie bierzmowania. W pierwszym bowiem sakramencie odradza On człowieka, usynawia, usprawiedliwia, oczyszcza z grzechu pierworodnego oraz z grzechów osobistych, w drugim zaś, pogłębia łaski otrzymane w sakramencie chrztu, np. łaskę uświęcającą, wiarę, miłość, a także obdarza mocą, aby skutecznie budować Kościół przez pracę apostolską.

2. Jakie znaczenie dla naszego zaangażowania się w życie Kościoła ma Duch Święty udzielany w sakramencie bierzmowania? Dz 4,1-22

Udzielany nam przez zmartwychwstałego Chrystusa w sakramencie bierzmowania Duch Święty, nie tylko uświęca nas wewnętrznie, ale ponadto napełnia mocą, abyśmy - jak pierwsi uczniowie Jezusa - działali apostolsko w świecie, przyczyniając się do rozszerzania Kościoła. Apostołowie Chrystusa, napełnieni Jego Duchem, z wielką odwagą głosili Ewangelię, nie zważając na grożące im niebezpieczeństwa, więzienie, kary, chłostę, a nawet śmierć. Duch Święty pomaga przezwyciężyć uczucie strachu i szerzyć z odwagą naukę Chrystusa. Swej mocy udziela On nam w sakramencie chrztu, a przede wszystkim - w sakramencie bierzmowania. Otrzymanej od Ducha Chrystusowego mocy nikt nie powinien w sobie tłumić. Kiedy mamy wypełnić jakieś ważne zadanie, powinniśmy prosić Ducha Świętego o pomoc, o siłę i odwagę.

3. Dlaczego sakrament bierzmowania przyjmuje się tylko raz w życiu?

Nawet jeśli ktoś przyjął sakrament bierzmowania niegodnie, czyli w stanie grzechu śmiertelnego, nie udziela się mu go po raz drugi, gdyż — podobnie jak chrzest i kapłaństwo — wyciska on na duszy niezatarte znamię, nazywane charakterem sakramentalnym. Jest więc ważnie przyjętym sakramentem. Przez ten charakter człowiek w szczególny sposób uczestniczy w kapłańskiej, prorockiej i pasterskiej posłudze Chrystusa, jednoczy się ze wspólnotą Kościoła, a równocześnie zobowiązany jest do oddawania Bogu czci. Sakrament bierzmowania zobowiązuje wiernych do aktywnego budowania Kościoła przez głoszenie Ewangelii oraz pracę apostolską, przez udział w sakramentach, a szczególnie w Eucharystii. Sakrament bierzmowania, przyjęty w stanie grzechu śmiertelnego, jest ważny, jednak nie powoduje wzrostu łaski uświęcającej, czyli życia Bożego.

Przez sakrament bierzmowania wierni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i zobowiązani są, jako świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary zarówno słowem, jak i uczynkiem oraz do bronienia jej (por. KK 11). Sakrament ten wiąże z Kościołem, ponieważ zespala i upodabnia do Chrystusa. Wierzący, wcieleni i upodobnieni do Jezusa przez chrzest, bierzmowanie i Eucharystię, zobowiązani są do rozszerzania i rozwijania Jego Ciała - Kościoła, aby jak najprędzej doprowadzić je do pełni (por. DM 36). Bardzo duże znaczenie dla zbawiania świata ma dawanie świadectwa swoim życiem. Wszyscy wyznawcy Chrystusa, „gdziekolwiek się znajdują, są zobowiązani tak ukazywać świadectwem słowa i przykładem życia nowego człowieka, przyobleczonego przez chrzest i działanie Ducha Świętego, który umocnił ich w sakramencie bierzmowania, aby inni widząc ich dobre czyny, chwalili Ojca i pełniej pojęli prawdziwy sens życia ludzkiego i powszechną więź wspólnoty ludzkiej”.

Dary Ducha Świętego podstawą optymizmu

Dary Ducha Świętego przysposabiają władze duszy, uzdalniając je do przyjmowania natchnień od Boga. Analiza poszczególnych darów Ducha Świętego uświadamia, że każdy z nich z osobna i wszystkie razem mogą być uznane za jedno z podstawowych źródeł chrześcijańskiego optymizmu. Za sprawą daru rozumu człowiek osądza wszystko w świetle wiary. Ożywiony darem rozumu człowiek ocenia sprawy tego świata tak, jak sam Bóg. Otrzymuje tym samym impuls optymizmu, który chroni go przed popadnięciem w smutek i rozpacz wobec zła, jakie dostrzega w świecie. Głębia tego optymizmu jest równocześnie dla człowieka obroną przed nawet najmniejszą obrazą Boga. Z kolei pod wpływem daru rady człowiek odróżnia co należy czynić, a czego należy unikać. Duch Święty za sprawą tego daru uzdalnia do przekazywania prawdy o Bogu tym, którzy jej ciągle poszukują. Jest to zarazem impuls poczucia bezpieczeństwa i optymizmu, który rodzi się w sercu człowieka pod wpływem pójścia za dobrą radą od Ducha Świętego - powierzenia się całkowicie Bożej opiece. Dar umiejętności jest nadprzyrodzonym usposobieniem umysłu do uchwycenia i przeniknięcia tajemnic wiary, głębokiego sensu zawartego w słowach Chrystusa. Duch Święty pozwala dostrzegać Boga i czerpać radość z całego stworzonego świata. Dar umiejętności kształtuje życie ludzkie według zamysłów Bożych, a człowieka napełnia optymizmem w spojrzeniu w stronę czekającej go przyszłości. Mądrość to z kolei dar, poprzez który Duch Święty udziela człowiekowi pociechy Bożej. Człowiek odczuwa radość serca wynikającą z ogarnięcia go przez Ducha Świętego. Dusza pozostająca pod działaniem tego daru znajduje radość jedynie w Bogu. Przyjemności tego świata stają się małowartościowe, a życiowy optymizm budowany jest na wartościach przekraczających ramy przemijającej doczesności. Poprzez dar pobożności Duch Święty sprawia, że człowiek przyjmuje w stosunku do Boga postawę dziecka wobec kochającego go Ojca. Dar ten napełnia człowieka ufnością wobec Boga właśnie jako Ojca. Pod jego wpływem znika przerażenie i lęk, a duszę napełnia optymizm, będący synonimem łączności stworzenia ze swoim Stwórcą. W darze męstwa Duch Święty usposabia człowieka do znoszenia nawet najtrudniejszych doświadczeń i podejmowania najszlachetniejszych czynów z miłości ku Bogu. Człowiek odczuwa radość, gdy z miłości do Boga potrafi znieść cierpienia fizyczne i moralne; gdy nie załamuje się pod ich wpływem, lecz pielęgnuje w sobie ducha chrześcijańskiego optymizmu. Bojaźń Boża stawia człowieka wobec Boga w pełnej otwartości i pokorze, właściwej stworzeniu w obliczu swego Stwórcy. Duch Święty działając poprzez dar bojaźni zakorzenia w sercu tę pokorę, której człowiek nie jest zdolny posiąść przy pomocy jedynie swoich ludzkich sił. W ten sposób odczuwa radość dziecięcego uzależnienia od Boga, będąc świadomym swych słabości. Tego rodzaju radość i optymizm nie zagłuszają jednak w człowieku koniecznej troski o to, aby swym postępowaniem nie obrazić Boga.